De Mechelse Koekoek

Ik heb die van ons weer tegen haar staar moeten geven: ze heeft met onze laatste centen van de maand nen Humo gekocht, en de Gazet van Antwerpen. Dat laatste vind ik niet erg, want sinds de fusie met de Gazet van Mechelen in 1996 is dit nog de enige kwaliteitskrant van Vlaanderen. Maar van dat links opruiende boekje van en voor langharig werkschuw tuig heb ik meteen elke bladzijde met een goei kwak Pritt besmeurd, en dan voor een nachtje onder de wielen van mijn Ferrari gelegd.
De Dag van het Park, uiteraard géén artikeltje waardig in den Humo, was in de prachtige Dijlestad alweer een groot succes. Jammer genoeg hebben we Günther Neefs gemist, maar de North Side Boys waren een mooie troostprijs, en ook de kinderboerderij was heel tof. Een speciale vermelding wil ik hierbij maken van de twee rare beesten met blauwe kop die zich schaamteloos lieten gaan in een ongeremde paringsdans, en ook de voor de Leopardtank onder de kiekens: de Mechelse Koekoek!
Helaas heb ik geen glimp opgevangen van dat ander kieken, de Mechelse Blaaskaak.

le marriage

Gisteren deelgenomen aan een feest ter ere van het huwelijk van twee jonge mensen, daar waar Pallieter zijn kornuitenstreken praktiseerde en ook daar waar Louis Zimmer met radertjes speelde. Het was een gezellige bedoening daar. De bruid was getooid in een pakje uit twee delen, met een bloemmotief en een sleep. De bruidegom was gehuld in een gehuurd kostuum. Zelf had ik me voor de gelegenheid een half uur voor aanvang naar de kleermaker gezeuld, en me laten kleden als een sportieve young urban.
En ook hier was hij weer present, Michel Sardou met zijn Lac du Connemara, jong en oud ophitsend tot het zwaaien met zijn serviette. Waar komt dit fenomeen toch vandaag, en wat maakt het zo populair bij alle generaties? Want wat heeft deze verlaten streek in Ierland te maken met een Vlaamse huwelijksbelofte? Wie het weet, mag het melden.
De polonaises waren goed, de slows melig en Bryan Adams per definitie afgezaagd. Maar gelukkig was Meat Loaf er niet bij, en hebben we er toch een lap op kunnen geven!

locked out

Voor de eerste maal dit jaar kan ik ten volle van mijn investering genieten door me neergevlijd te hebben op het terrasje in de ondergaande zon, met zicht op de prachtige kloostertuin en enkele nieuwe stadstuintjes. Zo'n ontspannende sfeer is een ideale inspiratiebron voor mijn literiare aspiraties, en ik wou dan ook nog vlug wat bronmateriaal opsnorren dat ik links en rechts had verzameld, recensies uit de wereldliteratuur, geopolitieke commentaren, socio-economische analyses en dergelijke meer. Enfin, dit materiaal ligt uiteraard niet op het terras, maar binnen. Ik wil dan ook naar binnen gaan, maar wat merk ik? Mijn allerliefste paardebloempje heeft in haar verstrooidheid de arme blogger buitengesloten, en is daarna rustig vertrokken met de wagen voor minstens een uur of twee, god weet waar naartoe.
Uit mijn eigen huis gezet door mijn eigen lief!

Bij deze richt ik dan ook een oproep naar de gulle medemens die voor mij een speleologie-setje wil betalen, want hier diep onder de sloef is het donker, kil en eng.

Filantropie, da's toch zoiets met postzegels, niet?

Ik heb me weer eens laten gaan ten dienste van de anonieme medemens, en weeg nu ongeveer 400 g minder. Al die vluchtmisdrijven en nachtelijke straatraces van tegenwoordig moeten menige zak bloed kosten. Daarom heb ik de naald in de arm laten steken en een vol zakje Appellation Jacquesman Controlée laten tappen. De gelukkige invalied die daarvan mag proeven zal nogal een trip krijgen, me dunkt!
Meteen na het wegtrekken van die plotse sterretjes rond mijn knar werd ik aangesproken door een sympathieke, doch enigszins geleefde vrouw in een zomers geel t-shirtje, maar zonder uitpuilend okselhaar.
"En," vroeg ze me, "Uwen eerste keer?" Zonder te wachten op mijn antwoord begon ze daarna openhartig te vertellen over haar scheiding, haar daaropvolgende depressie, haar daaropvolgende promiscuïteit, haar daaropvolgende AIDS-onderzoek en uiteindelijk haar daaropvolgende trouwe bezoeken aan het bloedtransfusiecentrum.
"Amai mijn sjokkedaze", zei ik, dronk nog wat gratis koffie en was daarna de piste in. Dat waren weeral twee goei daden vandaag.

De politie uw vriend

Om een ongekende reden was ik aan het surfen op de website van de partij van Bartje, en al gauw ontdekte ik een veldje waar je vragen kon stellen. Vlug had ik er een bedacht: ze handelde over het mysterie waarom hier te Mechelen de verkeerslichten op groen staan als er niemand in de buurt is en op rood springen zodra er een auto aankomt, een fenomeen dat mij wel intrigeert.
De vraag is initieel toegekomen bij Gert Verreth, communicatieverantwoordelijke. Verreth heeft de vraag doorgestuurd naar Tom Lamberts van de stad Mechelen, functie onbekend, met het verzoek de vraag terstond over te maken aan de politie. Lamberts liet er geen gras over groeien en schakelde meteen hoofdinspecteur Ghislain van de lokale verkeerspolitie in. Ghislain heeft dan de zaken eens netjes op een rij gezet en sindsdien weten wij dat
- de verkeersintensiteiten nogal verschillend liggen op de verschillende wegsequenties en er tekent zich niet altijd een duidelijk beeld af in de ochtend- en de avondspits, waardoor niet kan bepaald worden in welkerichting de groene golf moet ingesteld worden ;
- de onderlinge afstand tussen de kruispunten verschilt, zodat vanuit de twee richtingen naar hetzelfde kruispunt de aanrijtijden verschillen en zo de timing van het kruispunt verward zou geraken ;
- de complexiteit van sommige kruispunten het niet mogelijk maakt (bijv.Brusselpoort, Nekkerspoel/Zandpoortvest/N15 dat in relatie staat metKeizerstraat, Raghenoplein dat in relatie staat met Augustijnenstraat)
- het busbeïnvloedingssysteem voorrang verleent aan de autobussen, waardoorde groene golf zou moeten onderbroken worden. Het is of een busbeïnvloedingssysteem of een groene golf, maar vermits die laatste inMechelen in de praktijk niet haalbaar was, werd voor de busbeïnvloeding gekozen.

Ik wil eigenlijk maar zeggen dat Mechelen een stadje is met het hart op de juiste plaats voor de burger!

Jongens jongens, wat een avonturen heb ik alweer meegemaakt, totally incredible, man! Voor een verslagje links of rechts kan je bij mijn vriend of vriendin terecht.
Ik zou graag even de geschiedenis van de Keunekapel willen schetsen: Deze duinenkapel werd gebouwd in 1906 door de familie Lafosse uit Brussel. De inwijding gebeurde op 23/7/1907 door deken Ostyn (Veurne).
De kapel werd voor eredienst opengesteld tijdens het 'badseizoen' van 1907. Tijdens de Eerste Wereldoorlog deed de 'Keunekapel' dienst als parochiekerk voor de Nieuwpoortse vluchtelingen. Toen de nieuwe kapel van de zusters Paulinen (Strandlaan) werd geopend, werd de 'Keunekapel' voor de eredienst gesloten op 19/7/1935 en verkocht aan een kunstschilder die het ombouwde tot villa zonder uiterlijke wijzigingen. Pas sinds de jaren '40 kreeg de 'Keunekapel' zijn naam. De duinen rondom de kapel waren een favoriete plek voor tal van 'dunekeuntjes' (duinekonijntjes). Zo'n 10 jaar geleden werd de eerste fase van het park rondom de kapel voltooid. Vorig jaar (2000) werd de tweede fase beëindigd inclusief het Beeldenpark. Dit is een realisatie van de dienst Cultuur en de Groendienst van de gemeente Koksijde. Dit park is volledig gebouwd op de flanken van de duin waarop de Keunekapel troont. De Keunekapel wordt permanent gebruikt voor tentoonstellingen. De organisatie van deze tentoonstellingen is in handen van de Werkgroep Kunst in Baaltje i.s.m. de dienst Cultuur Koksijde.

Naar verluidt gaan binnenkort de repetities starten van een nog op te richten rockgroep 'Blogspot'. Zou hun eerste optreden misschien in de Keunekap plaatsvinden?

Holahi holaho - het leven dat is een kado!

Gegroet, mijn lieve lezers,
Mijn leven is weer een kado geweest, amai mijn sjokkedaze! Alle geneugtes van het leven zijn in een razend tempo de revue gepasseerd: de voldoening van zware lichamelijke arbeid, de verzadiging van een copieuze maaltijd, de lichte dwelm van een krachtige wijn, de boost van een sterke kop koffie, het gelach om een goede grol, de tevredenheid over een opgelost probleem.
Sombere tijden wachten echter om de hoek: sociale verplichtingen opgelegd in een verleden nopen mij om een weekend op te trekken met naïeve idealisten uit de 'sociale sector'. Enkele kenmerken van deze lui: links als het westen op de kaart, werkschuw, lelijkharig, barstend van zelfmedelijden, behorend tot vele minderheden, en vooral slechtslechtslecht gekleed.
Hopelijk valt die andere knar een beetje mee.
In ieder geval, we moeten erdoor, and if it doesn't kill you, it makes you stronger...

Geluk is van korte duur

Mijn hart is gevuld met droefnis. Mijn trouwe vriend is met een zware metabole aandoening buiten strijd gevallen. Enkel een serieuze chirurgische ingreep lijkt hem nog te kunnen redden. En dit is niet zonder risico's gezien zelfs na grondige anamnese de diagnose nog niet met zekerheid is gesteld. En ik ben ook niet zeker dat mijn hospitalisatieverzekering de uitgaven zal dekken. Diepe diepe droefnis vult mijn hart.
Om mijn zinnen wat te verzetten heb ik geprobeerd om wat te surfen op het gemak terwijl ik mijn gevoeg deed, maar dit gaf me niet zoveel plezier als anders. En ook die soja-frisco van zonet schijnt niet te helpen.
Maar ach, dadelijk komt mijn lieve boterbloempje thuis, en zij zal wel voor voldoende afwisseling zorgen...

Naastenliefde

Gisteren naar een film gekeken die Meet the Fockers heette. Een zeer gezellige prent was dat, met veel toffe grappen. Het ging over een vent die een hele grote mobilhome had, en op bezoek ging bij andere mensen. Die man met de mobilhome bleek echter een beetje asociaal te zijn, maar op het einde van de film was iedereen terug vriend met elkaar.
Naastenliefde is het bindmiddel dat onze wereld samenhoudt. Het is het mooiste geschenk dat we elkaar kunnen geven. Dit elke dag weer mogen beseffen vult mijn hart met heel veel vreugde.

jaloersheid

Die van ons was weeral zo jaloers als de pest op mijn ziekte van vorige week en nu is ze zelf ziek! Ken je dat, als je aan het spelen bent met een autootje en zij dat dan ook moet hebben? Nu doet ze dat dus ook met ziektes. En natuurlijk doet alles bij haar meer pijn, moet ze harder hoesten en meer snutten. Maar de koortsthermometer heeft ze nog niet durven pakken, want die geeft de naakte cijfers zwart op wit.
Hier in het centrum van het land regent het weeral pijpenstelen. Onze onderbuurman trekt zich daar echter geen lap van aan, en blijft steevast aan zijn tuintje werken. Die vent is van volgens mij van teflon: die wordt niet nat, dit in tegenstelling tot zijn bankirai terrasje dat volgens mij nu al rot is.

Les résultats

Ziezo, het is geweten en bevestigd: Mechelen is de blog-hoofdstad van Vlaanderen. Een nek-aan-nekrace met Merelbeke weliswaar. Het moet een klap in het gezicht zijn van hen die meer stroomopwaarts de Dijle wonen, en omwille van de nabijheid van een 'universiteit' het culturele middenveld als het hunne beschouwen, dat hun stad op een beschamende nul stemmen is blijven steken.
Gisterenavond, na het wegtrekken van de ziekte, toevallig nog langs deze plaats gereden, en het deed me pijn om te zien hoe deze eens zo levenslustige provinciestad meer en meer verwordt tot een troosteloze getto, waar wetteloosheid de plaats van charme heeft ingenomen, en waar je uit angst om geflitst te worden geen scheet meer durft laten, en waar ze nu blijkbaar ook Volvo's omtoveren tot een kampvuur om...tja, waarom eigenlijk?
Maar men laaft er nog steeds de dorstigen, en ik was een van hen.

Vraag van de week

Free polls from Pollhost.com

Wat is de blog hoofdstad van Vlaanderen?

Mechelen Leuven Merelbeke Nog eens Mechelen

Très occupé

lectori salutem!

vooreerst mijn welgemeende verontschuldigingen voor mijn onaangekondigd wegblijven! Niettemin streelt het mijn zo al grote ego dat enkele fansites reeds angst en vertwijfeling hebben uitgedrukt. Maar wie wil er nu een voorspelbaar, commercieel afgeborsteld substituut van een superstar zijn, terwijl je in feite een grillige rebel without a cause bent? Juist, niet le Jacquesman! Dus eigenlijk zijn die verontschuldigingen ook niet zo gemeend, maar dat mag je niet verder vertellen.
Gelukkig lig ik nu te bed met 102,11°F, en heeft de dokter me huisarrest gegeven, zodat ik weer wat tijd kan vrijmaken voor jullie, mijn lieve lezers. Een virale infectie heeft me lekker te grazen genomen. Buiten de pijn in mijn knar, het gloeiende gevoel, het lekkende zweet, de tranende ogen en de tintelende spieren voelt het een beetje aan alsof ik een goeie J hebt geknald, en daar zijn we dankbaar voor. De hoge koorts zette me eens te meer aan het denken over klassieke thema's als leven en dood, liefde en haat, war and peace, en nog van die zever. Ik ben liever niet dood en wel levend, en veel meer valt er daar niet over te vertellen. En zeker niet nu de grootste ploeg van 't land kampioen gespeeld is.
Aan de groene vingers onder jullie kan ik melden dat de blauwe patatten veilig en wel onder de zwarte grond zitten. En ik heb het met mijn eigen bruine ogen gezien, ze waren blauw als smurfen.
Ik wou dat mijn smurfin nu bij mij was om me te verzorgen, maar helaas, de veiligheid van de mannen van 't spoor gaat voor. Of zijn het de mannen van 't spoor zelf die voorgaan? Niets is zo erotiserend voor een vrouw als een man in uniform. Ik maak me grote zorgen, zeker nu ik in de woonkamer reeds verschei keren het duivels boek 'waarom mannen niet luisteren, en vrouwen niet kunnen kaartlezen' heb zien liggen, en steeds op een andere bladzijde.
Maar ach, Guyke-parkeert-uwe-fiets-maar-tussen-mijn-tanden-Verhofstadt staat slechter getrokken, en niets verzacht het eigen leed beter dan vermaak om anders leed!