Le désir de l'homme, c'est le désir de l'autre

Hoera, een mens is nooit te jong, te oud of te slim om bij te leren, zo heb ik maar weer gemerkt. Want wie zou bevroed kunnen hebben dat ik in Gent of all places de verlichte ziel zou tegenkomen die niet alleen ook al eens van de blauwe patat heeft gehoord, meer zelfs, die mij tevens de naam ervan zou kunnen vertellen. Hou u vast, want hier komt-ie: Vitellotte. Mocht er ooit een vrouwelijke nagezaat van 's schrijvers wilde lendenstoten voortkomen, haar naam is gekozen!
Om deze eindeloze voorzomeravonden door te komen, begeef me allengs tussen het kruim van de Mechelse fitness boys and girls, en jakker ik mezelf op de bonkende dreunen van Underworld of Rammstein af op een veredelde hometrainer: spinning. In tegenstelling tot collega-bloggers hoef ik niet naar onze zuiderburen - verketters van een Verenigd Europa - om grenzen te verleggen. Neen, ik doe dat in een steriele aerobics-zaal, volgestouwd met mechaniek, vette lichamen, teveel decibels en de geur van heldenzweet, althans als ik de olijke spinleraar mag geloven. Enfin, ik vind sporten in een onpersoonlijke setting uiteindelijk toch veel uitdagender; dan ben je tenminste zeker dat je het voor de sport doet, en niet voor de kameraadschap ofzo.

het bal van de burgemeester

Op den boulot hebben ze mij goe liggen gehad, die speelvogels toch. Het is alsof ik als opdracht gekregen heb: "makker, ziet dat ge dit jaar Parijs Dakar wint. Ge hebt hier een prachtig masjien, alles erop en eraan, de buit is nu al binnen", en dat dan blijkt dat ik een verroeste fiets heb gekregen. Daar geraakt ge dus niet ver mee, hoogstens tot in Versailles, maar zeker niet voorbij Gibraltar. Het zijn grapjassen bij ons.
Uiteraard laat ik dat niet aan mijn jeugdig hartje komen en vlieg ik er elke dag keihard in. Zo ook vandaag, om kwart na de zeven zat ik reeds op mijn eigen verroest masjien met stormweer en harde wind te fietsen langs la Dyle, langs de E19, brug op brug onder terug brug op, om 12 uurtjes later hetzelfde traject terug te crossen. Rond den twaalven tien minuutjes proviandpauze genomen, en dan in een ruk tot half acht doorgewerkt. Ondertussen nog een sollicatiegesprekje afgenomen, enzovoorts enzoverder.
Gelukkig heeft de Mechelse burgervader, mr. Bart Somers himself, mij per persoonlijke email uitgenodigd om deelgenoot te zijn van zijn bal. Ons kent ons, ook in Mechelen, maar de Somers heb ik op spam gezet.

Materialisme

Vandaag voor de eerste keer sinds lange tijd naar de plasmaferese gegaan. Hiervoor krijg je twee bonnetjes in plaats van één voor gewoon bloed geven. U kan raden waar mijn voorkeur naar gaat, hahaa! Enkel, door het vergaren van al die bonnetjes wordt mijn leven er niet eenvoudiger op, want je moet die bonnetjes dan natuurlijk ook weer spenderen. En dan komen we op het terrein dat onze maatschappij groot heeft gemaakt maar de Amerikaanse nog groter, het onvolprezen materialistisch consumptiegedrag. En vermits mijn indifferentiekromme door een invisible hand naar steeds maar meer wordt gedreven, zou ik binnen de kortste keren geen druppel bloed of plasma nog in mijn tere lijf overhouden. Gelukkig hebben die knapen van 't rood kruis daar beperkingen opgezet.
Enfin, de vraag die me vanavond en ook de volgende weken zal bezig houden, is de volgende: zou ik beter met de 25 bonnetjes die ik al heb shampoo's van 1 bonnetje, en Kiekeboes en Sussen en Wissen van 1 bonnetje nemen, of zou ik sparen voor de Philips keukenrobot van 33 bonnetjes, in acht nemende dat 22 van de 25 bonnetjes vervallen op 31 december van dit jaar? Of straffer nog, voor de Kärcher hogedrukreiniger van 104 bonnetjes? En zou ik reclameren voor die 8 bonnetjes (=2600 ml plasma) die ik nog had liggen, maar die vervallen bleken?
U ziet, zelfs het poghe om 't hoghe verstomt achter de lokroep van de moderne sirene.

Psychoanalyse

Zelfs in het Mechelse is het niet altijd mooi weer. Ook nu niet, met een krachtige zuidwester en af en toe een streepje regen. Dat kan natuurlijk mijn humeur niet verknallen, dat bevindt zich weer in bovenstebeste toestand.
Een aanleiding hiervoor is het partijtje dat ik gisteren heb meegemaakt met een tweehonderdtal gozers en gozerinnen van mijn werk, ter ere van het tienjarige bestaan ervan. Ondanks de pijnlijke conclusie dat ik een eenzame uitgestoten paria in dat clubje ben, heb ik me daar ontzettend geamuseerd. Sjampie, du vin blanc, du vin rouge, en een peloton Bock pilsjes zaten daar voor veel tussen. Voeg daarbij mijn sterk waarnemingsvermogen en een groot gevoel voor humor, en je bent al een heel end op weg op zo'n avond. De grol van de avond bleek dat de gevreesde toorn van de companie een ouw moemoeke met een grijze krullenbol is...
Je ziet, vandaag zal je van mij geen maatschappijkritische uitlatingen lezen, zeer zeker niet. Enkel de diepe wens dat al uw verborgen angsten eigenlijk ook maar brave ouw moemoekes met grijze krullenbollen blijken te zijn.