Filantropie, da's toch zoiets met postzegels, niet?

Ik heb me weer eens laten gaan ten dienste van de anonieme medemens, en weeg nu ongeveer 400 g minder. Al die vluchtmisdrijven en nachtelijke straatraces van tegenwoordig moeten menige zak bloed kosten. Daarom heb ik de naald in de arm laten steken en een vol zakje Appellation Jacquesman Controlée laten tappen. De gelukkige invalied die daarvan mag proeven zal nogal een trip krijgen, me dunkt!
Meteen na het wegtrekken van die plotse sterretjes rond mijn knar werd ik aangesproken door een sympathieke, doch enigszins geleefde vrouw in een zomers geel t-shirtje, maar zonder uitpuilend okselhaar.
"En," vroeg ze me, "Uwen eerste keer?" Zonder te wachten op mijn antwoord begon ze daarna openhartig te vertellen over haar scheiding, haar daaropvolgende depressie, haar daaropvolgende promiscuïteit, haar daaropvolgende AIDS-onderzoek en uiteindelijk haar daaropvolgende trouwe bezoeken aan het bloedtransfusiecentrum.
"Amai mijn sjokkedaze", zei ik, dronk nog wat gratis koffie en was daarna de piste in. Dat waren weeral twee goei daden vandaag.