op 't Scheld met 't spoor

Man I'm tired. Vorig weekend heb ik mezelf weer schromelijk overschat en daar moet ik nu natuurlijk de tol van betalen. Ik had mezelf een zeer strak schema opgelegd van acti- en festiviteiten, beginnende met een wellness-verblijf in het Parc Naturel des Hautes Fagnes, samen met enkele vrienden en vriendinnen. Sommige personen raakten er echter dusdanig door de dolle dat zij met bier de sauna-stenen besprenkelden. Dit deed mij denken aan de geur van een mouterij. Een andere gast was ook door de dolle en liet een fel geurende flatus in diezelfde sauna.
De dag erop had ik alras in de smiezers dat de bevoorrading maar zus en zo was, en dat tegen de avond alle lekkernijen zouden uitgeput raken. Mijn beslissing was dan ook ook vlug gemaakt: vlug nog even een barbecue preparen, de gala-kledij aan en als de gierende donder naar een Vlaams-Brabantse universiteitsstad, waar ik verwacht werd op een feestje voor de levensgezelling van den Beast, een kennis van me. Ik heb daar veel gepraat met andere aanwezigen, en zelfs met sommige van hen nageltjeklop gedaan.
Maar zoals in de opera had ik het hoogtepunt van het weekend voor het einde gehouden: via een oude bekende van me was ik binnengeraakt op een exclusieve boottocht van doorwinterde spoormannen op 't Scheld. Met veel respect en ontzag heb ik naar de verhalen geluisterd die deze mannen me een voor een vertelden. Samen met de indrukwekkende landschappen die als in Melopee voorbijgleden werd ik hierdoor vervuld van gevoelens van nederigheid en bewondering, voor de ontzaglijke krachten van de natuur en de moedige pogingen van de spoormannen om deze te breken. Waw ! Ik stond dan ook vol begrip dat een van hen door de dolle geraakte, en als van den Duvel bezeten leek.
U begrijpt dat al deze gebeurtenissen een diepe indruk op me hebben nagelaten, en dat ik daar toch even van moet bekomen.