Le désir de l'homme, c'est le désir de l'autre

Hoera, een mens is nooit te jong, te oud of te slim om bij te leren, zo heb ik maar weer gemerkt. Want wie zou bevroed kunnen hebben dat ik in Gent of all places de verlichte ziel zou tegenkomen die niet alleen ook al eens van de blauwe patat heeft gehoord, meer zelfs, die mij tevens de naam ervan zou kunnen vertellen. Hou u vast, want hier komt-ie: Vitellotte. Mocht er ooit een vrouwelijke nagezaat van 's schrijvers wilde lendenstoten voortkomen, haar naam is gekozen!
Om deze eindeloze voorzomeravonden door te komen, begeef me allengs tussen het kruim van de Mechelse fitness boys and girls, en jakker ik mezelf op de bonkende dreunen van Underworld of Rammstein af op een veredelde hometrainer: spinning. In tegenstelling tot collega-bloggers hoef ik niet naar onze zuiderburen - verketters van een Verenigd Europa - om grenzen te verleggen. Neen, ik doe dat in een steriele aerobics-zaal, volgestouwd met mechaniek, vette lichamen, teveel decibels en de geur van heldenzweet, althans als ik de olijke spinleraar mag geloven. Enfin, ik vind sporten in een onpersoonlijke setting uiteindelijk toch veel uitdagender; dan ben je tenminste zeker dat je het voor de sport doet, en niet voor de kameraadschap ofzo.