Sol

Verdjiffel, ik weet ze goed genoeg liggen, al lang trouwens, de sol. Tussen de fa en de la ligt de knakker. Maar toch, op mijn moment de gloire ging mijn wijsvinger knal verkeerd naar de la en niet naar de sol. Ik verzeker u, zo'n foute noot in de melodie, dat valt op. Al zeker bij doorwinterde pianisten, en dat was toch voornamelijk het publiek dat in de zaal zat. Maar ik heb niet lang getreurd en gedaan alsof die la wel correct was, met opgeheven hoofd en een glimlach van 'dat heb ik toch weer maar eens knap geflikkerd' het podium afgegaan, en dan als een sneltrein naar de receptie om witte wijn in witte bekertjes te hijsen.
Ik was in elk geval niet zo irritant als besnorde man met de verfomfaaide outfit en de dikke brilglazen die de volledige Kinderszenen van Schumann opvoerde, een hoogtepunt in de romantiek, maar op vrijdagavond toch iets teveel van het goede, me dunkt.

Nieuwe horizonten

Reeds van jonge leeftijd ben ik een van de troetelkindjes van Onze Lieven Heer geweest en het aantal talenten waarmee hij mij beloond heeft is dan ook niet onaanzienlijk. Zeer vele van die talenten heb ik al verkend, gebruikt en misbruikt, sommige miskend, andere overschat.
Natuurlijk alles went, en steeds excelleren in wat je ook doet, is evenzeer boring.
Maar morgen, morgen zal alles anders, want dan sta ik voor de eerste maal in mijn leven op de planken van een echt cultureel evenement. Ik ga namelijk een groots pianoconcerto spelen in de academiezaal van het Mechelse conservatorium.
Voor de kenners geef ik kort de beginnoten mee: la do re mi fa mi re si sol.
U mag reeds beginnen applaudiseren, ik zou het ook doen.

Da capo al fine,
le Jacquesman

Comments op deze post mag u sturen naar Peter Blanker

't geweer van Mechelen

Gisterenavond zat ik rustig een aantal kleppen binnen te wiggelen in een plaatselijke Mechelse kroeg toen het Geweer van Mechelen binnenkwam. Het Geweer van Mechelen is de lelijkste persoon die mijn stad wenst te tolereren op haar grondgebied. Ze hebben die knakker dus een geweer gegeven en daarmee moet hij iedereen omver knallen die lelijker is dan hijzelf. Ik zou dus de lezer die zich aangesproken voelt wensen te waarschuwen voor 't Geweer van Mechelen. Blijf liever weg als je niet zeker bent!

Knal-pot

Woensdagavond was ik met mijn Ferrari Punto aan het scheuren over de wegen van het mistroostige Putte, het dorp met de voor onze Franssprekende landgenoten verfoeilijke naam. Plots hoor ik het geronk en gebrul van een rasecht racemachien, een geluid als tijgerbalsem voor uw oren. Zat er een echte Ferrari in mijn hol? Was ik op een trekker-trek festiviteit terechtgekomen? Francorchamps, Ecclestone, Marshallplan voor de walen? Nee, niets van dat, een wonder was geschied want de 44 pK bleek zich te hebben vermenigvuldigd.
Gezwind en met goed gemoed wou ik dan ook gebruik maken van deze onverwachte meevaller, en begon aan een inhaalmanouevre van het busje van de melkboer dat voor mij reed. Trouwens een vreemd uur om nog 'melk rond te dragen' hm, hm, asjetmijvraagt. Het engelengezang dat de Putse heide vulde toen ik het toerental de hoogte injoeg, werd echter abrupt doorbroken door een hels gekletter en geklangel. De arme melkboer moet zich boter geschrokken hebben.
Het bleek dat onze-lieven-heer weer de flauwe plezante had uitgehangen, en mij goed bij mijn sjokkedazen had toen de knalpot van mijn Ferrari Punto tegen de grond keilde. De jongedame naast mij sprong van 't verschieten op mijn schoot, en ik bezweer je, het is niet makkelijk om dan die losgeslagen mustang (mijn auto) nog tot bedaren en stilstand te brengen.
Om het verhaal kort te maken: een grol van 329 euro, maar wel een knalpot rijker !

't is al zo slecht nog nie

De zwaarmoedigheid heeft me de laatste tijd krachtig in een wurggreep. Op den travoo zelden of nooit grondiger dilettantisme tegengekomen dan heden ten dage, en ook op Ebay lopen de zaken niet voorspoedig. In het restaurant gisteren was de serveuse vergeten een zetmeelbron op te dienen, en ik ben een paar schoenen kwijt, 't is te zeggen, ik vind ze niet. Administratief zit ik zwaar in de knoei met mijn vwatuur, met de banken, en met mijn gsm.
Maar toen ik gisteren in dat restaurant stiekem hoorde hoe een vrouw aan haar collega vroeg: 'Hoe snel rij jij met je campingcar ?', toen kwam ik alras tot de conclusie, 't is al zo slecht nie !