Sol

Verdjiffel, ik weet ze goed genoeg liggen, al lang trouwens, de sol. Tussen de fa en de la ligt de knakker. Maar toch, op mijn moment de gloire ging mijn wijsvinger knal verkeerd naar de la en niet naar de sol. Ik verzeker u, zo'n foute noot in de melodie, dat valt op. Al zeker bij doorwinterde pianisten, en dat was toch voornamelijk het publiek dat in de zaal zat. Maar ik heb niet lang getreurd en gedaan alsof die la wel correct was, met opgeheven hoofd en een glimlach van 'dat heb ik toch weer maar eens knap geflikkerd' het podium afgegaan, en dan als een sneltrein naar de receptie om witte wijn in witte bekertjes te hijsen.
Ik was in elk geval niet zo irritant als besnorde man met de verfomfaaide outfit en de dikke brilglazen die de volledige Kinderszenen van Schumann opvoerde, een hoogtepunt in de romantiek, maar op vrijdagavond toch iets teveel van het goede, me dunkt.